Flaming różowy (Phoenicopterus roseus) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny flamingów (Phoenicopteridae).

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Najbardziej rozpowszechniony gatunek flaminga – zamieszkujący wyspowo Afrykę na południe od Sahary (w tym Madagaskar), baseny Morza Śródziemnego (z dużą koncentracją na lagunie w Camargue we Francji, w Hiszpanii, w Turcji i w znacznej liczbie biotopów Grecji^[3]) i Morza Czarnego, a także w Azji Środkowej, na Bliskim Wschodzie oraz w Pakistanie, Indiach i na Cejlonie. Jest częściowo wędrownym gatunkiem. Całkowity zasięg występowania szacowany na 5 060 000 km^2[4].

Choć nie jest kojarzony z polską awifauną, to do Polski zalatuje wyjątkowo; część obserwowanych ptaków zapewne pochodzi z niewoli – ogrodów zoologicznych i prywatnych hodowli (ocenia się jednak, że pozostałe powinny być dzikimi ptakami). Spotyka się zwykle pojedyncze osobniki, kiedyś również napotykano grupy składające się z 4 flamingów. Widywano je od drugiej połowy kwietnia do końca grudnia, choć najczęściej miało to miejsce jesienią. Ostatnie pojawienie się flaminga różowego odnotowano latem w 2006 roku w Dolinie Nidy.

Dopiero od niedawna posiada status gatunku (decyzjami europejskich komisji taksonomicznych, np. Knox et al., 2002^[5]), wcześniej był uznawany za podgatunek flaminga karmazynowego, jako Phoenicopterus ruber roseus.

 

Charakterystyczny dziób pozwala flamingowi na odcedzanie pokarmu z wody

Cechy gatunku[edytuj | edytuj kod]

 

 

Odgłosy wydawane przez flamingi różowe

Długość ciała ok. 120–150 cm, masa ciała 2,5–3,5 kg^[6], rozpiętość skrzydeł 140–165 cm^[7].

Elegancki wygląd zawdzięcza smukłej sylwetce i stonowanemu ubarwieniu. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, choć samce są nieco większe od samic. Upierzenie białe z różowawym nalotem (w niewoli jest często wyblakły), jaśniejsze niż u flaminga P. ruber, jedynie skrzydła czerwone z czarnymi lotkami (dobrze widoczne w locie). Nogi i dziób różowe, koniec charakterystycznie zagiętego dzioba jest czarny. W porównaniu z innymi przedstawicielami rodziny dziób wygięty pod mniejszym kątem. Esowato wygięta szyja, podobnie jak nogi, jest długa. Przednie palce u nóg ma spięte błoną pławną. W locie ma wyciągniętą szyję i nogi. Wydaje gdaczący i trąbiący dźwięk, przypominający odgłosy gęsi.
Młode ptaki są szarobrązowe, a od spodu białawe.